اندروید: یک تاریخچه دیدنی

------------------------ تخفیف های محصولات روزبه سیستم ------------------------

تبلیعات

ADS

دسته بندی

ابر واژه

خبرنامه

Newsletter

دوستان ما

Friends

پیوندهای روزانه

Dialy Link

اخبار داغ فناوری اطلاعات (1583)

تبدیل وبلاگ به سایت (1519)

رنج دادن شیطان (1407)

تست روانشناسی بسیار جالب (1386)

فروشگاه مجازی (1899)

تست تمرکز (1330)

معرفی شهرستان ناشناخته شیروان (2124)

افزایش رتبه در الکسا (1499)

آرشیو

ارزان بخرید

Shoping

تبلیغات

ADS

اطلاعات سایت

آمار مطالب

کل مطالب : 1451

کل نظرات : 376

آمار کاربران

افراد آنلاین : 124

تعداد اعضا : 2661

کاربران آنلاین

آمار بازدید

بازدید امروز : 844

باردید دیروز : 458

گوگل امروز : 1

گوگل ديروز : 11

آي پي امروز : 426

آي پي دیروز : 233

بازدید هفته : 2,906

بازدید ماه : 11,244

بازدید سال : 157,237

بازدید کلی : 7,970,157

مشخصات شما

آي پي : 18.117.70.88

مرورگر : Safari 5.1

سيستم :

تاريخ تاسيس: 1391/08/01

امروز : یکشنبه 03 تیر 1403

مطالب تصادفي

Theme Last Posts

همه چیز در باره ی تبلت G Pad8.3 ال جی همه آنچه باید در مورد هاردها بدانید چگونه سیستم خود را برای اجرای بهتر بازی‌ها بهینه کنیم؟ترفند رایانه؛ آموزش تبدیل فضای هارد دیسک به رم کامپیوتر 10 تکنولوژی قدیمی که کودکان ما دیگر نخواهند دید! (نوستالژی های زمان ما)زمزمه‌هایی درباره فیلتر شدن اینستاگرام شنیده می‌شود پایان یکسان سازی؛ شماره‌های کل کشور ۸ رقمی شد؛کاهش ۱۲ هزار کد به ۳۱ کد راه‌اندازی آزمایشی تلویزیون اینترنتی IPTV در ۷ استان 17 سایت جالب و سرگرم کننده برای شما عجیب اما واقعی ، کامپیوتر شما خانم است یا آقا؟! + آموزش ترفند ۱۷ راهکار کارآمد برای افزایش طول عمر باتری تلفنهای هوشمند ویندوزفونی!۱۰ اسمارت فون برتر موجود در بازار : به کدام رای می دهید؟هر آنچه از آیفون 6 و ساعت هوشمند iWatch باید بدانیم + معرفی و تصاویر کارت ملی هوشمند امضای دیجیتال و ‌ایمیل شهروندی دارد آموزش هک رجیستری ویندوز برای نمایش فایلهای کامپیوتر + ترفند

تبليغات متني شما

ماهيانه فقط 5 هزار تومان

ثبت نام سريع

ارسال مطلب

شما هم جزء کسانی‌ باشید که می‌خواهید مطلب خود را منتشر کنید با ارسال مطلب خود میتوانید یکی‌ از ارسال کنندگان سایت باشید تنها با فشار دادن ارسال مطلب شما هدایت میشوید به بخش ارسال‌ها و مطلب خود را ثبت کنید.

ابتدا در سایت عضو شده تا پنل کاربری برای ارسال مطلب برای شما ایجاد گردد.

ارزان بخرید

خرید اینترنتی خرید پستی خرید مجموعه خرید پستی مامور پست پرداخت وجه

روزبـــه سیســــتم در ...

ست دونفره فقط 99 تومن بخر
رو عکس زیر کلیک کن

آخرين ارسال هاي انجمن

عنوان	پاسخ	بازديد	توسط
معاني جديد كلمات(طنز)	1	1524	piskesvat
فقط طنز!	5	1804	piskesvat
پندی از استاد به شاگرد (حکایت)	0	1299	fariha
تست روانشناسی بسیار جالب	3	4739	yasamin28
تا بحال به این بعد شخصیت خود فکر کرده‌اید؟!	0	1712	admin--roozbehsystem
چهره شناسی را در یک دقیقه یاد بگیرید! (تست چهره شناسی)	1	2705	ratin
اموزش نصب ویندوز 7 و ویندوز 8 به صورت تصویری	0	1376	band
سئوالات و مشکلات کامپیوتری خود را اینجا بگویید. . . .	1	2233	elaheqasemi
جواب بده جایزه بگیر	0	1503	band
اموزش افزایش سرعت اینترنت (تصویری)	0	1613	band

------ تبلیغات محصولات ------

فوق العاده ترین و ارزان ترین ست جنس نخ و پنبه درجه یک خانوم و آقا در بازار

فروش ویژه ست جنس نخ و پنبه درجه یک مردانه و زنانه

ست هودی مردانه و زنانه نایک , مناسب زوج های شیک پوش و عاشق , دارای جنس نخ و پنبه درجه یک , فوق العاده نرم و لطیف

» برای مشاهده توضیحات و تصاویر بیشتر این محصول اینجا را کلیک کنید

روش خرید: برای خرید پس از کلیک روی دکمه زیر و تکمیل فرم سفارش، ابتدا محصول مورد نظر را درب منزل یا محل کار تحویل بگیرید، سپس وجه کالا و هزینه ارسال را به مامور پست بپردازید. جهت مشاهده فرم خرید، روی دکمه زیر کلیک کنید.

قیمت: ارزانتر از همه جا فقط و فقط ؟؟؟؟ تومن

اندروید: یک تاریخچه دیدنی

تاريخ : شنبه 06 مهر 1392 زمان : 11:41

بازدید: 796

دسته بندی: مقالات ,

roozbeh-system.ir

همان طور که می دانید، سیستم عامل اندروید به تازگی ۵ ساله شده است. و این بهانه ی خوبی است برای اینکه امروز یک مقاله درباره تاریخچه این سیستم عامل پر طرفدار یعنی اندروید در سایت روزبه سیستم بگذاریم.

اندروید که ساخت و توسعه آن را گوگل بر عهده دارد، دگردیسی شگرفی را نسبت به اولین رونمایی اش با تلفن G1 پشت سر گذاشته. نیم دهه حضور در بازار جهانی موبایل، شاید به نظر زمان درازی بیاید ولی در مقابل تاریخچه بلندبالای صنعت کامپیوتر، یک چشم بر هم زدن است.

با این وجود می شود به جرات گفت که هیچ محصول مصرفی در تاریخ تکنولوژی به سرعت تلفن های هوشمند پیشرفت نکرده، و در این میان اندروید نقشی محوری داشته.

به تازگی اندروید ۴.۳ همراه با نکسوس ۷ (۲۰۱۳) از راه رسید و انتظار می رود ظرف یک ماه آینده نیز اندروید ۴.۴ کیت کت با نکسوس ۵ معرفی شود. بیایید نگاهی داشته باشیم به مخلوق اندی رابین که حالا در دستان ساندار پیچای، نیمه دوم دهه آغازین زندگی اش را پشت سر می گذارد.

ماجرا از اینجا آغاز شد

زندگی اندروید رسما ۲۲ اکتبر ۲۰۰۸ آغاز شد، زمانی که تلفن G1 توسط اوپراتور T-Mobile در امریکا به بازار آمد. در آغاز بسیاری از امکانات که امروزه زندگی بدون آنها میسر نیست، جای شان خالی بود. مثل صفحه کلید لمسی، قابلیت چند لمسی، اپلیکیشن ها و غیره. ولی پایه های لازم سر جای خود بودند و البته چندی از آنها تبدیل به امضای اندروید شدند:

پنجره اعلان ها. هر چند تلفن های اولیه خالی از ایراد نبودند، ولی تقریبا همه می دانند که اندروید از ابتدا سیستم اعلان ها را به خوبی پیاده کرد، چیزی که برای iOS سه سال زمان برد تا به آن برسد. با افزایش تعداد اپلیکیشن ها قطعا نیاز به نمایش مناسب اعلان های صادره از آنها حس می شد و راز اصلی در نوار وظیفه G1 بود که می شد از بالا آن را باز کرد و تمام اعلان ها را در یک فهرست دید: پیامک ها، پیام های صوتی، هشدارها، و غیره. آن ایده اصلی حتی در اندروید ۴ نیز که امروز روی اکثر دستگاه ها نصب است، دیده می شود.

ویجت های صفحه خانگی. یکی از وجوه تمایز بزرگ اندروید نسبت به iOS و ویندوز فون، پشتیبانی گسترده از انواع و اقسام ویجت ها در صفحه خانگی است. گوگل از ابتدا برنامه های زیادی برای ویجت ها داشت، ولی در ابتدا توسعه دهندگان نمی توانستند ویجتی بسازند.

یکپارچگی عمیق با جیمیل. وقتی G1 به بازار آمد، جیمیل مدت ها بود که از POP و IMAP برای یکپارچگی با کلاینت های ایمیل پشتیبانی می کرد. مشکل این بود که هیچ کدام این پروتکل ها برای ویژگی های خاص جیمیل مثل آرشیو کردن و برچسب زدن، به اندازه کافی خوب نبودند. اندروید ۱.۰ این را به طور جدی حل و یکی از بهترین تجربه های جیمیلی تا آن روز را در دنیای موبایل رقم زد.

اندروید مارکت. حالا دیگر تصور سیستم عامل های هوشمند بدون بازارچه فروش اپلیکیشن ها غیرممکن است. همراه با G1 اندروید مارکت نیز معرفی شد ولی شباهتی به فروشگاه اپلیکیشن امروزی نداشت. داخل آن چند تایی اپلیکیشن بود ولی خبری از اپ های غنی نبود. تنها یک ردیف از اپلیکیشن های دستچین شده را در صفحه خانگی داشتید. هیچ گونه امکان پرداختی هم وجود نداشت.

جالب است بدانید که گوگل رابط کاربری اندروید ۱ را با کمک شرکت طراحی TAT که سوئدی است توسعه داده بود. ویجت ساعت آنالوگ که از اندروید ۱ تا ۲.۲ در اندروید بود و در پایین آن نوشته Malmo به چشم می خورد، در اصل امضای TAT بود که شهر مالموی سوئد زادگاه آن است. این شرکت بعدها به تملک RIM (بلکبری فعلی) در آمد و بر روی توسعه پلتفرم های آن متمرکز شد.

اندروید ۱.۱

اولین به روز رسانی برای پلتفرم اندروید در فوریه ۲۰۰۹ از راه رسید، یعنی کمی بیش از ۳ ماه بعد از عرضه G1. نسخه ۱.۱ تحول خاصی نداشت بلکه بسط نسخه قبلی و پوشاندن فهرست بلندی از باگ ها بود. مهمترین نکته آن، فعال سازی امکان نصب آپدیت ها به صورت OTA بود که در آن روزگار مورد مهمی به شمار می آمد و هیچ پلتفرم دیگری آن را نداشت.

دوران دسر: اندروید ۱.۵ (Cupcake)

اندروید ۱.۵ که شاید آن را با نام Cupcake بهتر بشناسید، یک تغییر بزرگ بود. نه فقط ویژگی های جذابی را به اندروید آورد بلکه در زمینه رقابتی نگه داشتن پلتفرم نیز موثر ظاهر شد. ضمن اینکه شروعی بود برای استفاده از نام دسرها برای نسل های مختلف اندروید. بعد از Cupcake تمام نسخه های اندروید بر اساس ترتیب حفوف انگلیسی با نام دسر و شرینی نامگذاری شده اند و به نظر می رسد تا مدت ها نیز چنین باشد.

Cupcake از بیشتر جنبه ها یک بهبود و پالایش کلی بود، صیقل دادن گوشه های تیز رابط کاربری اولیه. برخی از تغییرات تقریبا غیرقابل تشخیص بودند. برای مثال ویجت کادر جستجوی گوگل که امروزه به جزئی جدایی ناپذیر از صفحه خانگی کاربران تبدیل شده، کمی شفاف شد و بخش App Drawer نیز با یک الگوی موجی در زیر آیکون تزئین شد. تفاوت های ایجاد شده در ظاهر اینترفیس با دیدن تصویر زیر از اندروید ۱.۱ بهتر مشخص می شود.

بیشتر کاربران G1 متوجه تغییرات ظاهری نشدند زیرا دیگر امکانات اضافه شده خیلی بیشتر توجه شان را به خود جلب کرده بود:

صفحه کلید لمسی. در ابتدا شاید به نظر باورکردنی نباشد ولی گوگل اولین تلفن اندرویدی را بدون صفحه کلید لمسی عرضه کرد. این عین حقیقت است و تازه با Cupcake بود که صفحه کلید لمسی به اندروید آمد و اولین تلفن اندرویدی بدون صفحه کلید فیزیکی نیز با نام HTC Magic عرضه شد.

علاوه بر عرضه کیبورد لمسی، گوگل این امکان را هم فراهم آورد که توسعه دهندگان بتوانند روی صفحه کلید های جداگانه کار کنند. چیزی که هنوز iOS و ویندوز فون از آن پشتیبانی نمی کنند. در اصل اضافه شدن کیبورد لمسی مختص شرکت های سازنده تلفن ها، اولین نوع از کشیدن پوسته اختصاصی بر روی اندروید هم به شمار می رود.

ویجت های توسعه پذیر. در حالی که اندروید ۱ و ۱.۱ شامل ویجت بودند، ولی تازه با عرضه SDK های گوگل همراه با اندروید ۱.۵ برای توسعه دهندگان بود که ظرفیت های در بند آنها آزاد شد. در حال حاضر اکثر اپلیکیشن های اندرویدی با یک یا چند ویجت عرضه می شوند. ویجت ها یکی از دلایل کاربردی بودن، انعطاف و امکان شخصی سازی سیستم عامل هستند که بسیاری را به اندروید جلب کرده اند.

بهبودهای انتقال متن. اندروید هم مثل آی او اس جاده پر فراز و فرودی را برای اضافه کردن کپی و پیست پشت سر گذاشت. البته پشتیبانی از آنها از ابتدا وجود داشت ولی محدود به کادرهای متنی و لینک ها بود. یعنی امکان کپی کردن متن از بیرون جیمیل و مرورگر را نداشتید و این بسیار دست و پاگیر بود. با Cupcake این قضیه هم دستخوش تغییر و مرورگر اندروید از بند رها شد!

ضبط و پخش ویدیو. تلفن هوشمند بدون امکان فیلمبرداری؟ شوخی می کنیم؟ نه! G1 چنین امکانی را ارائه نمی کرد و باید تا پخته شدن Cupcake صبر می کردید تا زندگی از چشمان دوربین اولین دستگاه اندرویدی قابل تماشا شود. البته رابط کاربری دوربین در این مقطع با نقدهای فراوانی روبرو گردید و شرکت ها نیز آن را با رابط های خودشان جایگزین کردند.

و بیشتر. اضافه شدن امکانات متعدد به جیمیل نظیر حذف یا آرشیو کردن ایمیل ها، پشتیبانی از آپلود ویدیو در یوتوب و پیکاسا، دسترسی به افراد در لیست گوگل تاک در کل سیستم عامل (مثلا در صفحه تماس ها)، اپلیکیشن پیام رسان، و ... اینها نیز از دیگر بهبودها بودند.

اندروید ۱.۶ (Donut)

هر چند Donut به اندازه Cupcake به روز رسانی بزرگی نبود ولی تغییرات واقعا در قالب اضافه شدن یک عدد اعشار خالی، جا نمی شدند. یک لایه دیگر از بهینه سازی بصری در سرتاسر پلتفرم و اضافه شدن امکانات بیشتر در لایه های زیرین، از جمله بهبودها بودند. پشتیبانی از CDMA اولین بار با اندروید ۱.۶ اضافه شد که امکان گسترش بازار تلفن ها در آسیا را هم فراهم کرد.

در ضمن، Donut اولین نسخه از این سیستم عامل بود که اندروید را از بند رزولوشن رها کرد. حالا دیگر اجرای سیستم عامل بر روی تلفن هایی با ابعاد، رزولوشن ها و نسبت های مختلف میسر بود.

همچنین با Donut امکان جستجوی جهانی از طریق کادر Quick Search هم به اندروید آمد. تا قبل از این، وقتی روی دکمه جستجو تپ می کردید یک راست به سایت گوگل می رفتید ولی با آمدن اندروید ۱.۶ اوضاع تغییر کرد و امکان جستجو در بین محتواهای مختلف خود سیستم عامل، در کنار جستجوی اینترنت، میسر شد. توسعه دهندگان نیز می توانستند اپلیکیشن های خود را به دامنه این جستجو اضافه کنند.

در این نسخه، اندروید مارکت نیز باز طراحی شد و رنگ های سبز و سفید به آن آمدند تا کاملا به ربات سبز شبیه شود. فهرست اپلیکیشن های برتر و رایگان به آن اضافه شد، و کاتالوگ اپلیکیشن های توسعه دهندگان از راه رسید. رابط کاربری بازطراحی شد و یکپارچگی بهتری را با گالری عکس به همراه آورد، در ضمن تاخیر شاتر را هم کاهش چشمگیری داد. گوگل تا اندروید ۲.۳ به اعمال تغییرات کوچک ادامه داد که البته فقط زمانی خودشان را نشان می دادند که شرکت های تولیدکننده دستگاه ها هم آنها را در رابط کاربری خود قرار می دادند.

اندروید ۲.۰/۲.۱ (Eclair)

نزدیک ۱ سال بعد از معرفی تلفن G1، در نوامبر ۲۰۰۹ اندروید ۲.۰ معرفی شد که قول های بزرگی در خود داشت. یک به روز رسانی بزرگ، برای تلفن های بزرگ، و اوپراتورهای بزرگ. Eclair ابتدا تنها برای اوپراتور ورایزن و تلفن Droid ساخت موتورولا ارائه شد -تلفنی که یکی از بهترین شروع های تاریخ را داشت.

چه چیزی Eclair را مهم کرد؟ تغییرات بنیادی در اندروید که پیش تر نظیری نداشت. هم تغییرات ظاهری و هم بنیادی. آن روزها موتورولا دروید با رزولوشن ۸۵۴ × ۴۸۰ پیکسل قوی ترین تلفن بازار شد.

بیایید ببینیم دیگر چه تغییراتی صورت گرفته بود:

پشتیبانی از چند حساب. برای اولین بار این امکان به اندروید آمد که چندین حساب گوگل در یک تلفن وارد شوند. حساب های کاری، شخصی و ... به همراه دسترسی به ایمیل و فهرست تماس های هر کدام. پشتیبانی از حساب های Exchange هم اضافه شد. در ضمن، Eclair این دسترسی را به توسعه دهندگان داد که سرویس های خودشان را هم در این فریم ورک قرار دهند که در نتیجه امکان سینک کردن اطلاعات به وجود آمد. یکی از دستاوردهای به اشتراک گذاری اطلاعات بین حساب های مختلف این بود که به طور خودکار با یک حساب واحد بر روی تلفن همگام می شدند، یعنی معبری برای همه اطلاعات. فیسبوک یکی از گروندگان آغازین به این کاربرد جدید بود ولی در نهایت بر سر سینک اطلاعات کاربرانش با گوگل به مشکل برخورد.

راهبری گوگل مپس. این امکان جدید هنوز هم که هنوز است با بهبود همراه می شود و در اصل بازار موبایل از آن تاثیر می پذیرد. راهبری گوگل مپس یک سیستم نمایشگر مسیر پیچ-به-پیچ بود که همراه با اندروید ۲.۰ عرضه شد و گوگل با استفاده از داده های جمع آوری شده، بیشتر ویژگی هایی را که از یک سیستم راهبری داخل خودرو انتظار می رفت، عرضه کرد. با توجه به اینکه آن زمان چنین خدماتی پولی بود، گوگل خباثت به خرج داد و با وجود نقص هایی در نسخه های اولیه، خدماتش را رایگان عرضه کرد.

فهرست تماس سریع. درست همان طور که Cupcake فهرست تماس گوگل تاک را به پلتفرم آورد، Eclair هم نوار فهرست تماس سریع را اضافه کرد که می توانستید با آن به راحتی با حاضرین در فهرست تماس های خود تعامل کنید -با ایمیل، چت، تلفن و غیره. هر جایی در سیستم عامل که با عکس یکی از افراد حاضر در فهرست تماس روبرو می شدید، با تپ و نگه داشتن می شد به نوار مربوط به این ویژگی دسترسی یافت.

بهبودهای صفحه کلید لمسی. با وجود اینکه G1 با کیبورد کامل (فیزیکی) عرضه شد ولی آینده از آن کیبورد های لمسی بود. بنابراین گوگل از فرصت استفاده کرد تا امکانات جدیدی را به صفحه کلیدش اضافه کند. آن زمان هنوز مولتی تاچ به طور کامل در کل پلتفرم پشتیبانی نمی شد، مثلا گوگل مپس و مرورگر از امکان پینچ-تو-زوم برخوردار نبودند. Eclair از داده های مولتی تاچ برای کیبورد بهره گرفت تا فشارهای ثانوی حین تایپ کردن سریع را تشخیص دهد که برای تایپیست های سرعتی، امکان مهمی بود.

مرورگر تغییر یافته. با Eclair بهبودهایی در مرورگر صورت گرفت، مثلا پشتیبانی از HTML5 که باعث شد نمایش وبسایت های بزرگ و پیچیده که دارای ویدیو بودند هم ممکن شود. این اولین بار بود که مرورگر اندروید صاحب آدرس بار مناسب می شد که البته نقش نوار جستجو را هم داشت. ضمنا به خاطر فقدان مولتی تاچ، مرورگر از دو-بار-تپ برای زوم به داخل و بیرون برخوردار شد.

عکس های زنده برای پس زمینه. با اندروید ۲.۱ برای اولین بار این امکان به اندروید آمد: به جای داشتن عکس های ثابت، یک پس زمینه متحرک برای صفحه خانگی داشته باشیم. البته این یک اپلیکیشن مستقل با امکان تعامل محدود و ارائه انیمشین بود. گوگل به نوبه خود برای نمایش قدرت این ویژگی امکان قرار دادن تصویر نقشه در پس زمینه و نمایش موقعیت فعلی تلفن را میسر کرد که البته باتری را تحت تاثیر قرار می داد.

تبدیل گفتار-به-نوشتار. گوگل در زمینه نوشتار-به-گفتار (TTS) حرکت های خوبی شروع کرد و با Donut فریم ورک لازم برای توسعه موتورهای TTS را ارائه داشت، حالا نوبت حرکت در جهت معکوس بود تا کاربران بتوانند برای وارد کردن متن از گفتار استفاده کنند. اندروید ۲.۱ دکمه کاما در کیبورد را با یک میکروفون تعویض کرد. تپ کنید، حرف بزنید، و متن تحویل بگیرید. اپل نیز در iOS 5 این ویژگی را به صفحه کلید اضافه کرد.

قفل صفحه جدید. خودتان تغییرات را می بینید. با اندروید ۲.۰ امکان باز کردن قفل صفحه به وسیله سوایپ از چپ به راست فراهم شد و البته در نسخه ۲.۱ نیز کمی تغییر کرد. این ویژگی تا امروز تقریبا کارکردی مشابه را حفظ کرده. البته صفحه قفل دستگاه های امروزی از طراحی زیباتر و کاربردی تر، در کنار تایپوگرافی ظریف تر برخوردار شده.

با اینکه اندروید ۲.۱ به روز رسانی بزرگی نبود ولی یک مرز مهم دیگر برای گوگل به شمار می رفت و آن همکاری مستقیم با اچ تی سی برای عرضه اولین تلفن تمام لمسی با اندروید خالص بود: Nexus One. این تلفن با پردازنده ۱ گیگاهرتزی کوالکام و نمایشگر Amoled با کیفیت تصویر WVGA عرضه شد. بسیار از رقبای زمان خودش جلوتر بود و یکی از تحسین شده ترین تلفن های اندرویدی تمام دوران شد.

گوگل با تلفن Droid همکاری نزدیکی را با موتورولا آغاز کرد و این تلفن اندروید Eclair را زودتر از همه تلفن های دیگر دریافت کرد که الته رابط کاربری آن چندان هم خالص نبود. اما با نکسوس وان ماجرا به کلی تغییر کرد و گوگل با پشتیبانی مستقیم خود به مردم تلفن فروخت.

اندروید ۲.۲ (Froyo)

اندروید ۲.۲ ملقب به Froyo در نیمه ۲۰۱۰ عرضه گردید و کم کم نتایج مثبت برنامه نکسوس آشکار شد. نکسوس وان اولین تلفنی بود که این آپدیت را دریافت می کرد. ولی گوگل با Froyo چه چیزهایی عرضه کرد؟ از لحظه اولی که دستگاه را روشن می کردید تغییرات آشکار می شد. صفحه خانگی بازطراحی و به شکل زیر در آمده بود.

دکمه های دسترسی سریع برای تلفن، اپ لانچر و مرورگر در پایین قرار گرفت و دو نقطه های دو طرف آنها به کاربر نشان می داد در کدام صفحه قرار دارد. در اصل گوگل اینجا داشت عقب ماندگی خود را جبران می کرد زیرا تلفن هایی نظیر HTC Sense پیش تر نظیر این امکانات را فراهم کرده بودند.

در Froyo گالری اپلیکیشن کاملا بازطراحی شده بود و برای اولین بار سه بعدی می نمود. با کج کردن تلفن، بین عکس های یک گالری جا به جا می شدید و حین جا به جایی بین گالری ها و عکس های مختلف، انیمیشن های باکیفیتی می دیدید. البته توسعه اپلیکیشن گالری کار گوگل نبود و برای تهیه آن با شرکتی دیگر قرارداد بسته بود.

از دیگر ویژگی های جدید اضافه شدن پشتیبانی از hotspot بود و همچنین کپی/پیست بهتر برای جیمیل که یکی از کمبودهای بزرگ پلتفرم را حل کرد. گوگل همچنین امکان باز کردن قفل صفحه با رمز/پین را نیز برای آنهایی که الگوهای قفل صفحه را دوست نداشتند، فراهم کرد. دست آخر اینکه با اندروید ۲.۲ گوگل ورود به عرصه تجاری را جدی تر گرفت و وارد قلمرو بلکبری (ریم سابق) هم شد.

اندروید ۲.۳ (Gingerbread)

حدود ۶ ماه بعد از عرضه Froyo بر روی نکسوس وان، گوگل با اندروید ۲.۳ گام بعدی در برنامه نکسوس را عملی و Nexus S ساخت سامسونگ را معرفی کرد که محصولی بر پایه پرچمدار موفق سامسونگ، یعنی Galaxy S بود. با وجود اینکه نکسوس اس چندان از نکسوس وان بهتر نبود ولی استفاده از صفحه نمایشگر مقعر و بدنه مشکی در پشت و طرفین، به آن کمک کرد متمایز جلوه کند.

ترک بال گرد زیر نمایشگر که در نکسوس وان دیده می شد، از محصول جدید حذف و گوگل آماده راهبری کاملا نرم افزاری سیستم عامل شد. شاید این تغییر برای اندی رابین مشکل بود زیرا از ابتدای تاسیس شرکتی که اندروید از دل آن بیرون آمد و همین طور در G1، از ترک بال استفاده کرده بود.

Gingerbread از بسیار جهات یک به روز رسانی حداقلی بود ولی تغییرات کوچک در همه جا، باعث شدند بهبودهای بزرگی مشاهده شود. برای مثال این بزرگترین باز طراحی پوسته سیستم عامل از زمان Eclair بود. ویجت های اصلی نو شدند و عناصر رابط کاربری در صفحه خانگی نیز کمی به سبزی گراییدند. پس زمینه استاتوس بار، مشکی شد و حروف آن سفید و بلافاصله مدرن تر و تمیزتر به نظر رسید. البته شاید گوگل بیشتر برای کاهش مصرف باتری و ممانعت از سوختن نمایشگر AMOLED این تغییر را صورت داد.

کاربردهای جدید اندروید ۲.۳ را می توان در این موارد خلاصه کرد:

کنترل بیشتر بر کپی و پیست. پشتیبانی اندروید از عملیات های موسوم به کلیپبورد، پس از عرضه iOS 3 در نیمه ۲۰۰۹ به نظر عقب مانده می رسید. تا Gingerbread، اندروید تنها امکان کپی کردن کل متن درون کادرها را فراهم می کرد که بسیاری مواقع این خواست اصلی کاربر نبود. اما با اندروید ۲.۳ مشکل حل شد تا امکان هایلایت کردن کلمه به کلمه با نشانگرهای دو طرفه میسر شود. البته شرکت ها با رابط های کاربری اختصاصی شان قبلا از گوگل جلو زده بودند.

صفحه کلید بهبود یافته. گوگل یکبار دیگر صفحه کلید اصلی اندروید را تغییر داد و این بار همه چیز به چشم می آمد زیرا طراحی و رنگ بندی دکمه ها برای اولین بار تغییر کرده بود. پشتیبانی مولتی تاچ هم به سیستم اضافه شد که امکان می داد با نگه داشتن دکمه ها به دومین کاراکتری که پشتیبانی می کردند دسترسی یابید.

بهبود ابزارهای مدیریت اپلیکیشن و باتری. تحسین ها بابت مولتی تسکینگ موثر اندروید، شبیه هندوانه گذاشتن زیر بغل ربات سبز بود -اپها آزادانه در پس زمینه اجرا می شدند و شارژ باتری همیشه در معرض خطر بود، به خصوص اگر کاربر اپلیکیشن های غیربهینه نصب می کرد. Gingerbread کمک کرد این نقیصه تا حدی رفع شود. به این صورت که شما می توانستید به صورت گرافیکی کاهش شارژ باتری را مشاهده کرده و ارتباط آن با اپلیکیشن ها و وظایف سیستمی را دقیقا متوجه شوید.

پشتیبانی از دوربین جلو. تا میانه ۲۰۱۰ گوگل تاک امکان چت ویدیویی را پیدا نکرد با این حال اندروید ۲.۳ بسترسازی لازم برای پشتیبانی از چند دوربین در یک دستگاه را انجام داد. گوگل با نکسوس S امکان استفاده از دوربین جلو را فراهم کرد که در ابتدا تنها برای گرفتن عکس قابل استفاده بود.

دیگر ویژگی هایی که با اندروید ۲.۳ رونمایی شد، بییشتر برای توسعه دهندگان بود. از جمله NFC که با نکسوس S به بازار آمد و البته مثل بسیاری از تکنولوژی های جدید در ابتدا کاربرد چندانی نداشت.

گوگل از فرصت معرفی Gingerbread استفاده کرد تا جای پایی در بازار بازی های موبایل به دست آورد، حوزه ای که در آن به شدت از iOS عقب بود. نسخه جدید اندروید به توسعه دهندگان امکان دسترسی رده پایین به کنترل های صدا و دستگاه، گرافیک و حافظه را داد و برای آنها امکان نوشتن کدهای بومی سریع تر را فراهم کرد تا کلیدی باشد برای ساخت بازی های سه بعدی.

اندروید ۳ (Honeycomb)

Honeycomb یک چیز عجیب و غریب بود. اختلالی در حرکت رو به جلوی گوگل برای سیطره کامل بر دنیای تلفن های هوشمند. در حقیقت، این نسخه از اندروید اصلا برای تلفن ها نبود و گوگل با نادیده گرفتن آنها به سراغ تبلت ها رفت و با کمک موتورولا که در معرفی اختصاصی اندروید ۲ با تلفن Droid نقش موثری ایفا کرده بود، این بار اندروید ۳ را بر روی تبلت Xoom عرضه کرد.

با اینکه Honeycomb توفیق مورد انتظار گوگل را در بازار نیافت ولی یک بازطراحی محسوس در رابط کاربری اندروید را به نمایش گذاشت که بعدها اثر خود را در اندروید ۴ به وضوح نشان داد:

مهاجرت از سبز به آبی. رنگ سبز همیشه در ارتباط با اندروید بوده و خواهد بود. لوگوی اندروید یک ربات سبز و سر حال است و سایت اندروید نیز پر از ته مایه های سبز. اما با از راه رسیدن Honeycomb درهای خروج به عناصر سبز نشان داده شد و در عوض یک رنگ آبی ملایم برای نمایش عناصر رابط کاربری -مثلا نشانگرهای باتری و سگنال آنتن- استفاده شد. ویجت ساعت و دیگر عناصر نیز از این تغییر بی نصیب نماندند.

بازطراحی صفحه خانگی و بهبود نحوه جایگذاری ویجت ها. به جای انتخاب ویجت های صفحه خانگی از درون یک فهرست، Honeycomb کمی کاربرپسندتر شد و با ارائه پیش نمایشی از ویجت های موجود روی دستگاه به کمک کاربر آمد.

با انتخاب ویجت ها، می شد آنها را روی پیش نمایش یکی از ۵ صفحه خانگی کشید و قرار داد. در زیر پیش نمایش هر ویجت می شد دید که با قرار گرفتن در جای خود، چه تعداد گرید را در صفحه اشغال می کند.

مرگ دکمه های فیزیکی. بر روی تبلتی که سیستم عاملش اندروید Honeycomb بود شما نیازی به دکمه های فیزیکی خانه، منو و جستجو نداشتید. در عوض معادل لمسی آنها در نوار سیستم (System Bar) زیر نمایشگر قرار گرفت. مجازی شدن کلیدها امکان نمایش و پنهان کردن آنها بسته به نیاز را فراهم کرد و شرکت های تولیدکننده، از آن پس می توانستند حاشیه نمایشگری را که به دکمه های فیزیکی اختصاص می یافت، حذف کنند. هر چند بسیاری از آنها همچنان ترک علاقه به دکمه های فیزیکی را سخت یافتند.

چندوظیفگی بهتر. گوگل یک صفحه از دفتر سیستم عامل webOS قرض گرفت که با توجه به استخدام ماتیاس دوارته (نابغه طراحی webOS) کاملا طبیعی بود. دکمه مجازی Recent Apps اضافه شد که فهرست اپلیکیشن های اخیر را نشان می داد و مهمتر از آن، یک اسکرین کپچر از هر یک را. در Gingerbread و نسخه های قبل تر از آن، دیدن اپلیکیشن های اخیرا باز شده نیازمند فشار دادن طولانی مدت دکمه هوم بود که انجام آن به ذهن بسیاری کاربران خطور نمی کرد و با این کار هم فقط آیکون اپلیکیشن ها را می دیدند، نه یک نمای مفید از آن را.

یک عنصر جدید برای طراحی ظاهر اپلیکیشن ها. گوگل با Honeycomb یک مفهوم جدید را به اندروید آورد و آن action bar بود. نواری که بالای هر اپ قرار می گرفت و توسعه دهندگان می توانستند برای جایگذاری تنظیمات پر استفاده، منوهای محتوایی و غیره از آن استفاده کنند؛ یعنی یک نوار وضعیت اختصاصی برای هر اپلیکیشن.

اندروید ۳.۱ و ۳.۲ به دنبال نسخه ۳.۰ عرضه شدند و با حفظ نام Honeycomb ویژگی های جدیدی را به تبلت های مبتنی بر اندروید ۳.۰ اضافه کردند. با ۳.۱ پشتیبانی از تغییر اندازه ویجت های خانگی هم به اندروید اضافه شد، قابلیتی که با فشار و نگه داشتن انگشت فعال می شد. البته بسیاری پوسته های اندروید آن را داشتند ولی اضافه شدنش به هسته سیستم عامل خبر خوبی بود.

اندروید ۴ (Ice Cream Sandwich)

همه آنچه خواندید یک طرف، عرضه اندروید ۴.۰ بر روی گلکسی نکسوس و بازگشت به برنامه نکسوس از مسیر سامسونگ، یک طرف دیگر. اندروید ۴ ملقب به Ice Cream Sandwich، بدون هیچ سوالی بزرگترین تغییر اندروید برای تلفن های هوشمند تا به امروز است که البته بسیاری از ویژگی های آن ریشه در اندروید ۳ (Honeycomb) داشتند، از جمله استفاده از کلیدهای مجازی، حرکت به سوی آیکون های آبی، بهبود پشتیبانی از ویجت ها، مولتی تسکینگ با پیش نمایش اپ ها، و اکشن بار داخل اپلیکیشن ها.

با پشتیبانی: آی ویوید

کاربران قدیمی اندروید شاهد معرفی فونت Roboto نیز بودند که طراحی شده بود تا از نمایشگرهای با کیفیت امروزی بهره ببرد. ماتیاس دوارته که رییس تیم طراحی اندروید بود، اشاره کرد که فونت قدیمی مانع از دستیابی به فضای باز توام با تراکم اطلاعات بود و بدین سان روبوتو آمد تا بر روی هر مقیاس نمایشگری خوب باشد.

یکی دیگر از عناصر قدیمی و سالخورده اندروید نیز دستخوش تحول شد و آن صفحه اعلان ها بود. با ICS حالا دیگر می شد اعلان های فردی را با یک سوایپ ساده حذف کرد. در نسخه های قدیمی تنها امکان حذف کلیه اعلان ها وجود داشت و یا با فشار دادن آن به محیط اپلیکیشن مورد نظر می رفتید.

گوگل یواشکی صفحه کلید لمسی را هم بهبود داد، تا ICS هم از نسل های قبلی اندروید مستثنی نباشد.

در اصل ظاهر کیبورد تغییری خاصی نکرد ولی باطن آن چرا و گامی به سمت هوشمند شدن کیبوردهای لمسی بود. امکان چک کردن نگارش کلمات و جایگزینی آنها، همراه با خط قرمز برای کلمات اشتباه تایپ شده جزو تغییرات بود. در ضمن یک اسپات لایت برای دیکشنری هم در دسترس قرار می گرفت. برای اولین بار، وارد کردن متن، پشتیبانی کلیپبورد و حس کار با صفحه کلید لمسی به خوبی دیگر محصولات موجود در بازار شد.

اما اینها که نوشتیم، تنها یک شروع بودند:

بهبودهای بیشتر در صفحه خانگی. اندروید ۴.۰ علاوه بر آوردن ویژگی های جدید صفحه خانگی اندروید ۳.۰ به تلفن ها، چند چیز تازه هم رو کرد. حالا با کشیدن آیکون ها به روی یکدیگر به راحتی می شد فولدر درست کرد. صفحه خانگی صاحب یک favorites tray شد که انعکاس دهنده قابلیت شخصی سازی داک بود -موردی که در رابط کاربری شرکت های تولیدکننده تلفن وجود داشت. بر خلاف Froyo و Gingerbread که آیکون مرورگر و تلفن بر روی داک ثابت بودند، favorites tray امکان می داد خود کاربر تصمیم بگیرد چه شورتکات هایی باید آنجا باشند.

اندروید بیم. پشتیبانی از NFC با آمدن Gingerbread و نکسوس S بسیار تبلیغ شد، ولی غیر از استفاده همراه با گوگل والت هیچ کاربرد عملی دیگری برای آن وجود نداشت. ICS آمد تا این وضع را با کمک Android Beam تغییر دهد که به دستگاه های برخوردار از این ویژگی امکان می داد داده ها را تنها با لمس دو دستگاه با هم، انتقال دهند. حالا توسعه دهندگان هم می توانستند از این ویژگی جدید بهره مند شوند.

باز کردن قفل صفحه با عکس چهره. علاوه بر امکان استفاده از رمز عبور و الگوهای تصویری، با اندروید ۴ امکان استفاده از دوربین جلو برای باز کردن قفل صفحه با تشخیص چهره نیز میسر شد. ولی این بیشتر باعث مسخرگی بود زیرا حتی با عکس صورت کاربر هم می شد قفل صفحه را باز کرد... بگذریم.

تحلیل مصرف داده. درست همان طور که Gingerbread امکان زیرنظر گرفتن مصرف باتری را میسر کرد، اندروید ۴.۰ نیز کاری مشابه در زمینه مصرف داده را ممکن ساخت. شما می توانستید میزان مصرف داده را در هر بازه زمانی مشاهده کنید و برای جلوگیری از مصرف بیش از حد، آلارم تعیین نمایید. حتی می توانستید اپلیکیشن به اپلیکیشن میزان مصرف اینترنت را بررسی کنید.

اپلیکیشن های جدید ایمیل و تقویم. تجربه کار با این دو اپ در اندروید ۴.۰ با طراحی و کارکرد جدید و البته پشتیبانی از اکشن بار، بسیار بهبود یافت. تقویم دارای یک طراحی یکدست شد که برای استفاده از چند حساب بسیار مناسب بود.

اندروید ۴.۱ (Jelly Bean)

در کنفرانس توسعه دهندگان گوگل به سال ۲۰۱۲، اندروید ۴.۱ با نام Jelly Bean معرفی شد. تغییری که خیلی بیش از افزایش یک رقم اعشار بود. با این نسخه از اندروید گوگل هم استراتژی تبلتی درستی برای خود یافت (نکسوس ۷) و هم بهبودهایی جدی در تجربه کاربری سیستم عامل که قبلا با اندروید ۴ نونوار شده بود، ایجاد کرد.

نگاه کردن به صفحه خانگی اندروید ۴.۱ تغییرات زیادی را نشان نمی داد ولی در بطن کار، اتفاقات مهمی نهفته بود. مهمترین مورد این بود که گوگل در قالب پروژه Project Butter، عملکرد لمسی و بصری سیستم عامل را بسیار بهبود بخشید. با این نسخه از اندروید بافر گرافیکی ۳ برابر شد، زمان رفرش ۱۶ میلی ثانیه ای برای همه تصاویر اعمال گردید، و با انجام برخی تغییرات در سیستم لمسی، اندروید روان تر شد و از آنجا که در مقایسه با iOS همیشه (به خصوص موقع اسکرول) کندی و لگ در اندروید به چشم می آمد، این تغییرات یک گپ بزرگ را پر کردند.

با پشتیبانی: آی ویوید

دانلود ویدیو

از بین تمام تغییرات اندروید ۴.۱، Google Now بدون شک بزرگترین و مهمترین بود، و البته جاه طلبانه ترین. Google Now در اصل یک پلتفرم جدید برای گوگل است که اندورید ۴.۱ اولین محصول مزین به آن شد. قرار است با Now کارهای روزانه زیادی از دوش شما برداشته شود و گوگل کارها و چیزهایی را قبل از آنکه حتی شما درخواست کنید، پیش بینی کرده و انجام دهد. اطلاعات در قالب کارت ها به نمایش در می آیند و بسته به زمان، مهمترین اطلاعات در اختیار شما قرار می گیرد. در ضمن امکان جستجو با زبان طبیعی گفتار نیز Google Now را تبدیل به بهترین سرویس تبدیل گفتار-به-نوشتار تا به امروز کرده. با Jelly Bean دیکته صوتی به صورت آفلاین نیز برای اولین بار میسر شد.

اما چند تغییر مهم دیگر راه هم مورد اشاره قرار دهیم:

روبوتوی تازه نفس. فونت اصلی اندروید که برای اولین بار در اندروید ۴.۰ دیده شد، مورد بازنگری قرار گرفت و با سبک ها و وزن های مختلف در سرتاسر سیستم عامل خودنمایی کرد. رندرهای آن هم کمی با قبل تفاوت پیدا نمود.

اعلان های بسط پذیر و قابل تعامل. اندروید از قدیم بهترین سیستم اعلان ها را داشت و با اندروید ۴.۱ این بخش بهتر هم شد. حالا توسعه دهندگان می توانستند اعلان های داینامیک درست کنند که قابلیت بسط پذیری در داخل نوار اعلان ها را داشتند. در نتیجه دیگر نیازی به رفتن به اپلیکیشن ها برای دسترسی به اطلاعات وجود نداشت. در ضمن می شد اپلیکیشن-به-اپلیکیشن اعلان ها را خاموش کرد، قابلیت مفیدی که ابتدا توسط اپل در مرکز اعلان های iOS 5 رونمایی شد.

انعطاف بیشتر برای ویجت ها. تغییر اندازه ویجت های صفحه خانگی در Jelly Bean انعطاف پذیرتر از قبل شد. البته تلاش برای قراردادن همه ویجت ها در یک صفحه کار عاقلانه ای نیست. ولی انعطاف پذیری آنها به کمک شما می آید تا موقع قرار دادن ویجت های جدید،قبلی ها کنار بروند و جا باز شود.

پیشگویی متن. تقریبا با هر نسخه ای از اندروید، گوگل صفحه کلید را به طور اساسی بهبود داد. البته همچنان شرکت های تولیدکننده دستگاه ها صفحه کلید خودشان را جایگزین آن می کنند. اما گوگل با اندروید ۴.۱ قابلیت پیش بینی کلمات را اضافه کرد، قابلیتی که پیش تر توسط اپلیکیشن SwiftKey نیز پیگیری شده بود.

اندروید ۴.۲ (Jelly Bean)

اندروید ۴.۲ با همان نام Jelly Bean عرضه شد و بیشتر یک بهبود کلی بود، نه ارتقا. بهبود عملکرد دستگاه ها، انیمیشن های بهتر، و حتی طراحی یکپارچه تر، از دستاوردهای آن بود. همچنین دسترسی سریع به کنترل پنلی جدید و گسترده، از طریق سوایپ دو انگشتی از بالای نمایشگر میسر شد. امکان دسترسی به ویجت ها و اجرای اپ دوربین درست از قفل صفحه نیز در نرم افزار جدید وجود داشت، همچنین امکان نوشتن کلمات با سوایپ پیوسته.

اندروید ۴.۲ پشتیبانی از Miracast و امکان استریم بی سیم ویدیو و صدا را به دستگاه های اندرویدی آورد. این پاسخ گوگل به ایرپلی اپل بود، میراکست در بازار یک استاندارد به شمار می رود و بسیاری از ست-تاپ باکس ها از آن پشتیبانی می کنند. اما متاسفانه از زمان معرفی اندروید ۴.۲ پیشرفت زیادی در آن به وجود نیامده و نسبتا تلفن های کمی از این امکان پشتیبانی می کنند.

یک اتفاق تاریخی که با اندروید ۴.۲ افتاد، در آمدن انحصار نسخه خالص اندروید از محصولات سری نکسوس بود و دو تلفن گلکسی S4 و اچ تی سی One نسخه گوگل نیز با اندروید ۴.۲ خالص عرضه شدند که البته به امریکا محدود ماندند.

اما نگاهی داشته باشیم به امکانات اضافه شده به واسطه عرضه اندروید ۴.۲ که برجسته تر از بقیه هستند:

ویجت و اپلیکیشن جدید ساعت. این یکی از بزرگترین تغییرات ظاهری اندروید ۴.۲ بود. برجسته بودن عدد مربوط به ساعت و لاغری مفرط اعداد مربوط به دقیقه، یادآور زوج سینمایی لورل و هاردی بود. به هر صورت، گوگل در کنار این تغییر ویجت های آنالوگ هم برای ساعت آماده کرده بود.

چند حساب کاربری. داشتن چند حساب کاربری بر روی تبلت های اندرویدی، این امکان را می داد که از آنها به عنوان وسایلی خانوادگی استفاده شود. این امکان بر روی ویندوز و مک او اس وجود داشت ولی هنوز که هنوز است در آی او اس دیده نمی شود.

عکاسی ۳۶۰ درجه. قابلیت Photosphere با اندروید ۴.۲ به دنیا معرفی شد؛ اما این نوع عکاسی ۳۶۰ درجه پانوراما که با حرکت دستگاه به اطراف امکان کنار هم قرار دادن چندین عکس و داشتن عکسی فراگیر را میسر می کرد، چندان جذاب ظاهر نشد زیرا متاسفانه به اشتراک گذاشتن فوتوسفیر جز در شبکه گوگل پلاس میسر نبود. در ضمن، خوب در آوردن عکس های ۳۶۰ درجه هم کار سختی بود.

اسکرین سیورهای Daydream. ماتیاس دوارته به عنوان رییس بخش طراحی اندروید به خوبی تاثیرات خود را در اندروید به جا گذاشت. از جمله تاثیرات در این نسخه اندروید، اسکرین سیورهای دی دریم بودند که موقع اتصال تلفن هوشمند به داک یا شارژر فعال می شدند و امکان نمایش عکس، تصویر، اطلاعات یا ویجت ها را فراهم می کردند.

بهبود هایی در نحوه دسترسی. با اندروید ۴.۲ گوگل چند امکان جدید برای ناتوانان نیز به اندروید اضافه کرد. از جمله امکان تپ سه تایی برای درشت دیدن کل صفحه، زوم و زوم بک با دو انگشت، دستورات صوتی و حالت استفاده از جسچر برای کاربران نابینا.

اندروید ۴.۳ (Jelly Bean)

اندروید ۴.۳ چندی پیش همراه با معرفی نکسوس ۷ نسخه ۲۰۱۳ رونمایی شد. با اینکه همه انتظار اندروید ۵ را می کشیدند ولی گوگل برای عرضه آن عجله ای نداشت و همچنان به Jelly Bean وفادار بود. اندروید ۴.۳ چند تغییر کوچک و بزرگ داشت. از جمله آنها می شود به امکان تنظیم چند حساب کاربری با دسترسی های محدود اشاره کرد که به والدین امکان محدود کردن خرید های پر هزینه توسط بچه ها را می داد.

گوگل که در حال تلاش برای رساندن سطح کیفی بازی های اندروید به iOS بود در اینجا با اعلام پشتیبانی اندروید ۴.۳ از OpenGL ES 3.0، یک موتور گرافیکی قدرتمند را در دسترسی توسعه دهندگان قرار داد.

دیگر بهبودهای ویژه اندروید ۴.۳ عبارت بودند از: پشتیبانی TRIM برای بهبود از مدیریت حافظه، بلوتوث اسمارت برای استفاده از تجهیزات کم مصرف، صدای فراگیر مجازی، و شماره گیر با قابلیت پیش بینی فرد مورد نظر.

تغییرات کم ۴.۳ نسبت به اندروید قبلی باعث شد شکایت های کاربران بابت همیشه عقب بودن دستگاه های شان از نسخه های جدید، کمتر شود. اما از یک نکته نباید غافل شد:

گوگل به این مسیر رفته که بزرگترین تغییرات در تجربه کاربری مشتریان، از جانب به روز شدن اپلیکیشن های اصلی باشد و نه به روز رسانی سیستم عامل. در اصل، گوگل فرآیند به روز کردن امکانات سیستم عامل از طریق ارائه منظم نسخه های جدید برای اپلیکیشن های مرکزی (مثل جیمیل، کروم و کلندر) را در پیش گرفته که وابستگی به آپدیت های کلی سیستم عامل را کم می کند.

یعنی کاربران می توانند امکانات جدید را بدون نیاز به صبر برای به روز شدن رابط کاربری تولیدکننده ها -که اغلب هم طی فرآیندی کند صورت می گیرد- در اختیار داشته باشند.

اندروید ۴.۴ (KitKat)

اینک در آستانه رونمایی از اندروید ۴.۴ با نام KitKat هستیم که در آن برای اولین بار گوگل با مشارکت یک برند دیگر اقدام به نامگذاری نسخه جدید کرده.

گوگل می گوید هدفش در این نسخه این است که «اندروید کیت کت یک تجربه عالی اندرویدی را برای همه در دسترس قرار دهد.» معنای این حرف هر چه که هست، ما از آن خبر نداریم ولی مدت ها است که همه منتظر یک به روز رسانی بزرگ در طراحی سیستم عامل هستند. آیا این اتفاق با اندروید ۴.۴ رخ خواهد داد یا باز هم باید منتظر اندروید ۵ باشیم؟

به زودی با رونمایی از تلفن بعدی خانواده نکسوس، پاسخ برخی سوالات مان را خواهیم گرفت.

-----------------------------------------------------انتهای مطلب----------------------------------------------------- پیشنهاد روزبه سیستم
ست دونفره فقط 99 تومن بخر

رو عکس زیر کلیک کن

اشتراک گذاري اين مطلب در شبکه هاي اجتماعي